Hij is niet zo beroemd als zijn goede vriend Marcel Proust, die vermoedelijk zijn geliefde was. Reynaldo Hahns muziek is hoe dan ook goed gemaakt en aangenaam om naar te luisteren. Neem alleen al het eerste lied, À Chloris: een fraaie Bach-pastiche à la Cent Mille Chansons, hier vertolkt in een arrangement voor tenor en strijkkwartet. Hahns muziek paste in de mondaine Parijse salons van rond 1900, Debussy was eigenlijk al te modern voor hem. Hij werd in 1874 geboren in Venezuela. Zijn voorouders waren deels Venezolaans-Spaans, Duits en joods. Op vrijwel vierjarige leeftijd verhuisden hij en zijn familie naar Parijs. Hier voelde hij zich thuis, hoewel de Dreyfus-affaire hem diep kwetste. In zijn zachtmoedige muziek is van het conflict weinig terug te horen. Zelfs een laat werk als het Pianokwartet (1946) ademt de sfeer van orchideeën en geurende kamperfoelie. En dat terwijl Hahn tijdens de Tweede Wereldoorlog naar Monaco moest vluchten om aan vervolging te ontkomen. Na zijn dood in 1947 raakte zijn muziek snel vergeten. Vanaf de jaren zeventig, na de teloorgang van de naoorlogse avant-garde, kwam Hahns muziek opnieuw in de belangstelling te staan. Ook de opkomst van de cd zal geholpen hebben om een brug te slaan tussen Hahns tijd en de onze. Dit album bevat twee kamermuziekwerken voor piano en strijkers en zes liederen. Voor de gelegenheid zijn de pianobegeleidingen van de liederen vervangen door arrangementen voor strijkers of pianokwintet.