Als iemand een periode in zijn leven als Big Time bestempeld, wil dat nog wel eens ruiken naar overdrijving. Dat Angel Olsen de gebeurtenissen rond april 2021 zo noemt, is bijna een understatement. Na daar lang tegenop te hebben gezien maakte ze in die maand bekend gay te zijn. Voor de gehoopte opluchting was echter geen plek; drie dagen later overleed haar adoptievader. Op diens begrafenis stelde ze haar partner aan haar adoptiemoeder voor, die drie weken later zelf ook overleed. Enkele weken later begonnen de opnamesessies voor het album dat Olsen Big Time heeft genoemd. Olsens heeft zich op eerdere albums van verschillende stijlen bediend: op My Woman (2016) en Burn Your Fire For No Witness (2014) hoorden we vooral indierock met een flinke scheut folk. Op Big Time kiest ze voor een countrygeluid. Dat blijkt verbluffend mooi te passen bij haar teksten en stem. Het is goed mogelijk dat het door de eerder genoemde gebeurtenissen komt, dat elke noot en elk woord dat Olsens keel verlaat een grote mate van urgentie bevat. Het maakt Big Time tot een eerlijk en emotioneel document van iemand die tegen wil en dank in één jaar tijd tien jaar aan levenservaring heeft opgedaan. (JV)