De Portugese zangeres Cristina Branco zal altijd de artiest blijven die de fado salonfähig maakte in de Hollandse polders. Sinds haar album Canta Slauerhoff (2000) werd zij hier volledig omarmd en toert zij met regelmaat langs de Nederlandse theaters. Hoe zal dat theaterpubliek reageren op materiaal van haar album Branco? Goed, met de jaren had zij de weemoedige fadomuziek al wat laten vieren en bijvoorbeeld tango toegelaten tot haar repertoire. Maar op Branco weerklinkt vooral chanson en akoestische popmuziek. Branco vroeg voor deze nieuwe benadering jonge Portugese muzikanten en songwriters. Dit pakt verrassend goed uit. Met haar expressieve stem en heldere dictie maakt zij nog steeds het Portugees tot een muzikale taal die je als niet-Portugees kunt voelen. Weemoed en temperament - waarmee zij soms bijna Jacques Brel naar de kroon steekt - voeren daarbij de boventoon. Op het knappe Branco toont zij veel meer te zijn dan een fadozangeres, zonder iets van haar gedrevenheid te verliezen. (MR)