Florence Welch perkt haar bombast verder in. De plezierige chaos die eerdere albums van de zangeres domineerde, kwam voort uit persoonlijke gevoelens. Op High As Hope kiest de Britse voor meer intimiteit en minder chaos, maar nog steeds put zij inspiratie uit haar persoonlijke leven. Met mooi georkestreerde muziek weet Welch opnieuw haar fantastische stem te omlijsten. Liedjes als Hunger, Patricia en 100 Years doen het meest aan vroeger werk denken, maar de rest van het album is een stuk kalmer. Welch doet verder een aantal zaken uit de doeken zoals drugsgebruik en een eetstoornis. Hoogtepunt is de spijtbetuiging aan haar zus op het prachtige Grace. Het is knap om te horen hoe Florence haar pompeuze geluid op High As Hope anders toepast dan op voorgaande albums en voornamelijk haar stem als accent voor dramatiek gebruikt. Het davert allemaal wat minder, maar een klapper is dit vierde album zeker. (JvQ)