Op Agora wordt de tijd flink opgerekt. De zevende plaat van de Oostenrijkse ambient producer (wederom met behulp van een laptop, dit keer in zijn slaapkamer opgenomen nadat hij geen studio meer had) en gitarist beslaat slechts vier nummers, waarbij hij zijn geluiden als druppels in zijn soundscapes laat vallen. Eindeloze riffs met een schurende achtergrondruis, aanzwellende gitaarakkoorden en krassende, lang opgerekte synths sloffen zichzelf voort. Je hoort dat hij het album met een koptelefoon produceerde, want de details die in zijn composities zitten verwerkt zouden zomaar onopgemerkt aan je voorbij kunnen gaan zonder de juiste hoeveelheid aandacht. Met de zware en uitgestrekte gitaarriffs manoeuvreert de Oostenrijker hier zich soms richting postrock. De opeenstapeling van zijn geluiden levert bij vlagen een onwaarschijnlijk mooie en haast spirituele luisterervaring op. (JvQ)