De verwachtingen zijn hoog bij deze voorstelling van Bellini’s opera Norma: er staan topzangers in de castinglijst en Antonio Pappano is dirigent. Het verhaal gaat over de Gallische opperpriesteres Norma die een doodszonde heeft begaan door verliefd te worden op de Romeinse legerleider Polione met wie zij twee kinderen heeft gekregen. Polione heeft haar echter inmiddels vervangen door de veel jongere priesteres Adalgisa. Een van de ontroerende momenten in de opera is dat als Norma hier achter komt, zij niet boos wordt op Adalgisa omdat ze begrijpt wat de jonge vrouw meemaakt. Zij wordt woest op Polione. Nu wordt traditioneel de rol van Norma gezongen door een dramatische sopraan en die van Adalgisa door een mezzosopraan, zo ook hier. Maar eigenlijk is het historisch en dramatisch meer verantwoord om Norma de donkere, rijpe mezzoklank te geven en Adalgisa het jeugdige sopraangeluid (zie ook de complete opname van Norma met Cecilia Bartoli ). Als Adalgisa dan ook nog gezongen wordt door een zangeres op leeftijd, zoals hier, dan wordt het de luisterende toeschouwer niet gemakkelijk gemaakt de moederlijke gevoelens van Norma ten opzichte van Adalgisa aan te voelen. De gekozen setting van de Catalaanse regisseur Alex Ollé werkt ook niet mee bij de beleving van het verhaal. De verwijzingen naar katholiek fanatisme, de inquisitie en de Franco-dictatuur worden door niet-Spanjaarden begrepen, maar niet aangevoeld. Door de hoge verwachtingen is deze voorstelling dus enigszins teleurstellend, maar er wordt goed gezongen door de hoofdrolspelers en het orkest wordt uitstekend gedirigeerd. (CP)