Het succes van Racoon lijkt makkelijk te verklaren. Veel mensen houden van de basisingrediënten van elke plaat van de Zeeuwse band: gevoeli-ge teksten en keurige gitaartokkels. De nummers van Racoon ‘kloppen’ ook altijd. Het is overduidelijk dat de band goed nadenkt over de struc-tuur, ritmes en melodieën van hun liedjes. Sinds het debuutalbum Till Monkey Fly (2000) zakt de band nooit door een ondergrens heen. Daar-naast zijn het ook nog eens sympathieke kerels. What’s not to love? Toch is het opvallend dat Racoon dit al zo lang volhoudt. Een zomerfestival of een grote popzaal platspelen met liedjes die rond een akoestische gitaar zijn opgebouwd, is niet makkelijk. Racoon doet het keer op keer. Ook het zevende album Look Ahead And See The Distance bevat maar weinig verrassende of echt opwindende passages. Keihard dansen en mee-schreeuwen is er niet bij. Dat hebben deze oudere jongeren ook niet nodig. Ze spelen als vanouds lekker en weten regelmatig te ontroeren. Dát doet vrijwel niemand ze na. (JE)