De legende betreft een zeeman die tot het einde der tijden over de zeeën moet zwerven, dit omdat hij ooit op een onbedacht moment zijn ziel aan de duivel toevertrouwde. Er rest hem slechts één hoop: hij zal pas van zijn noodlot bevrijd zijn als hij een vrouw vindt die hem trouw belooft tot in de dood. In deze productie wordt wel erg vrij omgesprongen met de maritieme context. Het verhaal is overgebracht naar een handelskantoor rond 1920. De zeelieden zijn kantoorbedienden geworden, de spinsters werden secretaresses, de spinnenwielen zijn omgeruild voor typmachines. De letterlijke tekst van het libretto botst dan ook regelmatig met wat er op het toneel gebeurt. En toch heeft deze productie zijn griezelige kanten. Niet in het minst door de imposante verschijning van Bryn Terfel, soms uit het niets opduikend als een geestverschijning. Het koor golft vaak als een kolkende massa over het toneel, wat de suggestie van een woeste zee oproept. Deze modernisering werd daarmee toch nog een spannend spookverhaal, ondanks de ironie van stijve kantoorkleding, malle permanenten en bolhoeden. (HJ)