Met Sad Singalong Songs (mei 2013) bewees Anouk ook in een lagere versnelling behoorlijk te kunnen overtuigen. De plaat – met het verrassend succesvolle songfestivalnummer Birds – was misschien wel haar beste album sinds ze haar succesvolle loopbaan in 1996 begon. Later dat jaar waren de ogen om hele andere redenen op de zangeres gericht. Ze moest halsoverkop een paar grote shows in het Gelredome afzeggen en sprak zich een paar weken later uit tegen de (in haar ogen) racistische traditie van Zwarte Piet. Hierna werd ze vilein bekritiseerd op internet en zelfs bedreigd. Op het robuuste Paradise And Back Again schrijft Anouk het allemaal van zich af. Eigenlijk is ze altijd een open boek, maar nummers als Wigger en Breathe lijken wel dagboekfragmenten. Misschien dat haar negende cd daarom ook wat harder klinkt dan het ingetogen Sad Singalong Songs. Met iets meer ritme, meer blues en opvallende synthesizeraccenten overtuigt Anouk andermaal, zonder echt vol gas te geven. Dat doet ze overigens wel op de drie bonustracks waar ze een monsterverbond aan gaat met (house)producers Tobias Karlsson, Afrojack en Nick Rotteveel. (JE)