Deze Il Trovatore uit Berlijn is muzikaal gezien een groot feest, wat voor een groot deel te danken is aan Daniel Barenboim die Verdi’s opera met finesse dirigeert. Maar ook de cast mag er wezen. Plácido Domingo zingt de baritonrol van Graaf Luna en bewijst dat hij nog steeds over grote kwaliteiten beschikt, hoewel zijn leeftijd – hij is inmiddels de zeventig gepasseerd – aan het begin van de opera een manco is. In de laatste fase van de opera weet hij echter met zijn formidabele theaterinstinct het drama flink op te zwepen. Anna Netrebko is uitgegroeid tot een fraaie dramatische sopraan met een prachtig donker timbre. Marina Prudenskaya als Azucena heeft een mooie stem en een goede dosis pit. Zelfs de bijrollen zijn uitstekend bezet: zo maakt de bas Adrian Sâmpetrean indruk als Ferrando. De regie van Philippe Stölzl is erop gericht de vervreemdende elementen van het operagenre te exploreren. Il Trovatore heeft vaak de kritiek gekregen dat de personages van bordkarton zijn. Stölz laat ze daarom kijken en bewegen als poppen en Commedia dell’Arte-figuren. Pas in het aangezicht van de dood doorsteekt prinsessenpoppetje Leonora zich met een dolk om op te staan als een vrouw van vlees en bloed… Pech voor de operaliefhebbers die alleen maar meegesleept willen worden door de muziek en het verhaal (en van een regisseur slechts verlangen hen daarbij niet te storen). Zij zullen zich groen en geel ergeren. (CP)