Na een aantal succesvolle jaren verliet zangeres Geike Arnaert in 2008 de Vlaamse band Hooverphonic. Haar eerste schreden op het solopad verliepen voorspoedig. Een single met de cabaretier Wim Helsen behaalde in België de koppositie en het project Dorleac (met Spinvis) werd goed ontvangen. Na drie jaar komt de Vlaamse met een volwaardige soloplaat, een klein jaar na het verschijnen van het album The Night Before (2010) dat haar ex-bandleden maakten met een nieuwe zangeres. Het is aantrekkelijk om de albums te vergelijken, zeker omdat Geike bij de breuk met Hooverphonic een stijlverandering voorspelde. De combinatie van moderne electronica en jaren zestig-pop staat bij Hooverphonic nog steeds op een voetstuk, terwijl Geike de nadruk vooral legt op enkel de electronica. Haar stem is echter zo karakteristiek dat je toch meteen aan haar oude band denkt bij de eerste tonen van deze prima cd. Geike en Hooverphonic ontlopen elkaar zowel qua kwaliteit als stijl nauwelijks. Dat is leuk voor de liefhebber die nu twee acts heeft om naar te luisteren. Om muzikale redenen hadden ze echter niet elkaar hoeven te gaan. (JE)