Sinds haar debuut Stepping Out (1993) mag Diana Krall zich rekenen tot een van de populairste jazzvocalisten. De Amerikaanse zangeres met de lage, zwoele stem verkocht meer dan vijftien miljoen platen in het lichte jazzgenre. Krall krijgt soms het verwijt steevast hetzelfde (type) materiaal op te voeren en op safe te spelen. Helemaal onterecht is dit niet, want Krall schrikt er doorgaans niet voor terug om een standard te brengen die al duizenden malen is vertolkt. Eén blik op haar elfde cd Glad Rag Doll en je ziet meteen dat Krall dit keer niet met een suffe plaat komt. Ze is afgebeeld op het artwork als een bevallige revuedanseres, alsof ze de luisteraar probeert te verleiden dit album een kans te geven. Het is een verwijzing naar de ‘roaring twenties’, de wilde extravagante jaren voor de economische crisis en Tweede Wereldoorlog. Op Glad Rag Doll brengt Krall voornamelijk materiaal uit deze periode. Onder leiding van producer T-Bone Burnett blijft ze dertien nummers lang excelleren zoals we van haar gewend zijn, maar het geheel voelt een tikje gedurfder, spannender en ondeugender dan gewoonlijk. (JE)