De diehardfans van The Rolling Stones zien Keith Richards als de ziel van de groep. Hij is het symbool voor het roekeloze rock-n’-rollgevoel, maar in recente jaren houdt Keef zich op de vlakte. Met de publicatie van zijn autobio teerde hij nadrukkelijk op zijn stoere reputatie, maar eigenlijk is het Mick Jagger die in deze periode van zijn leven meer lef toont. Zo stapte Mick in een nieuw bandje, Superheavy, dat werkelijk geen spat als de Stones klinkt. Je moet maar durven. Superheavy bestaat behalve Jagger uit Joss Stone, Dave Stewart, Damian Marley en A.R. Rahman. Noem het geen supergroep, want Superheavy klinkt vooral ongedwongen. Marley en Rahman hadden dikke vingers in de compositorische pap, want de invloeden uit reggae en Indiase muziek domineren dit album. Tussen die grooves door trekt Jagger de van hem overbekende scheur open. Superheavy is wisselvallig, met uitschieters naar boven (het titelnummer en Miracle Worker) en beneden (de draak van een ballade Never Gonna Change). Toch, niets anders dan het simpele speelplezier geeft deze popmiljonairs het voordeel van de twijfel. (PdK)