Gitaargod Jimi Hendrix was niet alleen een podiumbeest maar voelde zich ook goed thuis in de studio. Daar ging hij veel bedachtzamer te werk. Even innoverende als visionaire ideeën op het gebied van geluidstechniek en gitaarspel leidde uiteindelijk tot het monumentale album Electric Ladyland (1968). Het zou tevens zijn laatste studioalbum worden hoewel hij hierna nog veel tijd in de studio doorbracht. Dit leidde in de jaren zeventig al tot een stroom van postume albums met dubieuze opnames die feitelijk de goedkeuring van Hendrix niet hadden meegekregen. Valley Of Neptunes overstijgt dit jammer genoeg niet. Het bevat een aantal ruwe uitvoeringen van bekende nummers die, bij wijze van opwarmer in de studio werden gespeeld, naast vier nog onbekende songs. Maar deze bevinden zich hoorbaar nog in schetsmatige fases en kunnen zich nergens meten met het materiaal dat Hendrix zelf autoriseerde. Wat de ruwe opnames wel bieden is veel ongeëvenaard en spetterend gitaarspel. Maar dat spreekt voor zich. (MR)