In het Mozart-jaar 2006 regisseerde het duo Jossi Wieler en Sergio Morabito de Da Ponte-opera’s – Le Nozze di Figaro, Don Giovanni & Così fan Tutte – voor De Nederlandse Opera. Zelf bij de meest avontuurlijk ingestelde toeschouwers zal deze ‘cyclus’ een mengeling van bewondering en afgrijzen hebben opgeroepen. Bewondering, omdat Wieler en Morabito overtuigend laten zien hoe modern Mozarts theater feitelijk is. Afgrijzen, omdat van zowel de kijker als zangers wel heel veel gevraagd wordt. Zoals in de uiterst naargeestige Don Giovanni, waar een beddenpaleis als hedendaagse metafoor van een kerkhof dient (in deze productie werd de kerkhofscène als uitgangspunt genomen). Met als gevolg dat de onfortuinlijke Commendatore vrijwel de hele uitvoering voor dood mag liggen voordat hij de gewetenloze titelheld naar de hel kan verwensen. En zelfs dat gebeurt dan niet. Maar eerlijk is eerlijk: Don Giovanni is hierdoor wel meer dan zomaar een losbol. Eerder is hij een niet kapot te krijgen ‘aso’ die de stereotiepe gedragingen van de overige ‘schijndoden’ tot het uiterste tart. (HJ)