Volume 6 van Brautigams Beethoven-cyclus verraadt geen bewuste programmering; het gaat hier simpelweg om de opeenvolgende Sonates nr.21-26. Maar wat een opeenvolging: het brutale lef van de Waldstein sonate staat hier tegenover de prometheïsche worstelingen van de Appassionata. En het slot is dan ironisch genoeg weer vederlicht: de 'sonatine' in G op.79. De tot de fortepiano bekeerde Brautigam weet deze tegenstellingen prachtig te verbeelden. Heel schuchter – bijna Beethoviaans plagerig – is zijn inzet van het Rondo van de Waldstein sonate, alsof dat wat Beethoven hier in petto heeft niet als een rotsmassief zal uitrijzen boven deze lieflijke veldbloem. De bijnaam van de sonate verwijst naar Ferdinand von Waldstein, de graaf die ooit de hoop uitsprak dat Beethoven in Wenen de geest van Mozart zou mogen ontvangen uit Haydns handen. Belangrijker dan deze mooie woorden was natuurlijk de financiële steun waarvan de jonge Beethoven zich dankzij deze mecenas verzekerd wist, en dat zal dan ook de reden zijn geweest dat Beethoven de sonate in 1804 aan Waldstein opdroeg. Zeer krachtig is Brautigams benadering van de Appassionata. Hoe fel klinkt hier een fortepiano, maar ook hoe fragiel. Geen wonder dat destijds het verhaal de ronde deed dat Beethoven in staat was om instrumenten aan flarden te spelen. (HJ)