Fans van Eric Clapton laten zich grofweg in twee categorieën verdelen. Allereerst zijn er de aanbidders van EC de gitaargod; de bluespuristen die de Bluesbreakers, Derek & The Dominos en Cream maar niet kunnen vergeten. Maar een veel breder publiek bereikte hij pas hierna met meer zoetgevooisde popsongs als Let It Grow en Tears In Heaven. Beide groepen worden bediend met Back Home, waarop Clapton zich als songwriter, zanger en gitarist in zeldzaam goede vorm toont. Bijgestaan door een club puike muzikanten (waaronder Billy Preston, Steve Gadd, en Steve Winwood), wisselt hij vooral soulvolle blues af met verstilde ballads en zelfs reggae. Het valt op dat Clapton naarmate hij ouder wordt steeds beter - richting de doorleefde stemmen van zijn eigen blueshelden - gaat zingen. Reden tot de blues heeft hij niet met een nieuw gezin 'back home' waaraan de teksten veelal zijn gewijd en waarmee hij idyllisch staat afgebeeld in het cd boekje van dit bezielde album. (MR)