In eigen land behoort Ismaël Lo steevast tot de artiesten van het kaliber van Youssou N'Dour, Salif Keita en Baaba Maal. Intieme, ingetogen balladen zijn het handelsmerk van Ismaël . Hij wordt wel de Bob Dylan van Afrika genoemd; net als de Amerikaanse troubadour stond Ismaël in zijn beginjaren alleen op het podium en begeleidde zijn geëngageerde liedjes met mondharmonica en gitaar. De in 1956 geboren zoon van een Wolof-vader uit Senegal en Peul-moeder uit Nigeria kreeg van zijn vader een mondharmonica en maakte zelf van olieblikken en vislijnen een gitaar. Hij studeerde korte tijd aan het Dakar Institut Des Arts en speelde vanaf 1978 in de succesvolle Dakarese band Super Diamono. In 1984 ging hij solo verder met een eigen band. Zijn 22ste album Sénégal is een eerbetoon aan zijn land. Ismaël zingt ondermeer over democratie, gearrangeerde huwelijken en de slachtoffers van het in 2002 gezonken schip Le Jola. De muziek is een mengeling van Senegalese mbalax, reggae en Cubaanse en westerse invloeden. Het cd-boekje bevat de oorspronkelijke teksten en beelden van Ismaëls schilderijen. (SvdP)