De slechts iets jongere componist Joby Talbot (1971) is net als Robin de Raaff niet vies van het grote gebaar. Bij Talbot uit zich dit echter vooral in de lengte van zijn compositie 'Path of Miracles', dat deze hele cd beslaat, ruim een uur lang. En het begin van dit werk zet direct hoog in, met een langzaam stijgend glissando, dat eindigt in een stralend akkoord. Het is een prestatie, dat Talbot de aandacht hierna eigenlijk voortdurend weet vast te houden. De vergelijking met de vocale muziek van Arvo Pärt ligt voor de hand, maar Talbot is veel meer op drama en variatie dan op contemplatie gericht. Ook de invloed van de Engelse minimalisten zoals Michael Nyman is af en toe te horen, maar Talbot blijft vasthouden aan een eigen stijl. Bovenal heeft hij echter de kwaliteit in huis om de spanning ruim een uur in stand te houden. Met de krachttoer van het Engelse vocaal ensemble Tenebrae is dit een cd die zeer aan te raden is. (TC)