Gian Carlo Menotti (1911) is een tegenwoordig nog nauwelijks bekende componist, maar hij behoorde in de jaren ’40 en ’50 van de twintigste eeuw tot een van de meest populaire. Geboren in Italië, maar al op jonge leeftijd met zijn familie naar de Verenigde Staten geëmigreerd, leerde hij het muziekvak aan het Curtis Institute in Philadelphia. In zijn nieuwe vaderland brak hij na de oorlog door, vooral dankzij zijn opera’s, waaronder ‘Amahl and the night’ uit 1951 een bijzondere plaats innam, omdat het de eerste speciaal voor televisie geschreven opera was. Ongetwijfeld werd de brede verspreiding van zijn werk vergemakkelijkt door zijn muzikale stijl: een overwegend lyrisch aandoend neo-classicisme, met een zeer toegankelijk, weinig dissonant klankbeeld. Het is tegelijk die relatief behoudende stijl die heeft gemaakt dat Menotti’s roem vrij snel is ondergesneeuwd door het avant-gardistische geweld van revolutionaire vernieuwers als Cage en Feldman. De hier door het Spoleto Festival Choir & Orchestra - dat festival is overigens in 1958 door Menotti opgericht - onder leiding van Richard Hickox gespeelde werken geven een goede indruk van Menotti’s zeer gematigd moderne stijl. Geopend wordt met het driedelige Vioolconcert uit 1952, een fris speelstuk, waarin de solist zijn virtuositeit kan demonstreren, maar vooral ook veel dankbaar klinkende, hoogliggende lyrische solo’s heeft. Ter aanvulling klinken drie korte cantates, alle ongeveer tien minuten durend, die op deze cd hun opname-première beleven. Twee Spaanse cantates, daterend van 1982 en 1991, werden gecomponeerd voor het koor en orkest van de Catholic University in Washington D.C.; ze zijn gebaseerd op teksten van twee Spaanse mystici, St.Teresa van Avila en St.Jan van het Kruis. The death of Orpheus, tenslotte, werd geschreven in opdracht van het Atlanta Symphony Orchestra en is, zoals de titel al aangeeft, gebaseerd op het welbekende Orpheus-verhaal. Alle drie de werken delen de welluidende, zangrijke stijl die Menotti eigen is. Hoewel de expressie van deze muziek daardoor, bij gebrek aan contrast, soms wat eenzijdig overkomt, blijken Menotti’s stukken aangenaam genoeg om de moeite van beluisteren waard te zijn. (JvG)